İkizlerimiz ile ilgili bu yaşlardaki çocuklar için normal sayılan ama bizim bir türlü çözemediğimiz bir kaç problem var. Bunların önlemeyi ve hatta kontrol altına almayı maalesef başaramadık. Bunların en başında bir şeyleri atma davranışı. Bunu özellikle Can'da daha sık olarak gözlemliyoruz. Durup dururken elindeki objeleri havaya, televizyona, cama fırlatmaya başlıyor. Bazı objeler sert olduğu içn tehlikeli oluyor.
Diğer sorun ise kardeşe ya da başka birine vurmak. Bu davranış o kadar beklemeden oluyor ki sakin olan bir kişiyi bile çıldırtabiliyor.
Uyarmalar, kızmalar ve cezanın şu ana kadar çok bir faydasını görmedik. Özellikle Can'ın uyarılara falan taktığı falan yok.
Bu konuyla ilgili birilerinin bulduğu pratik bir çözüm vardır diye İnternet'e baktım. Anladığım kadarıyla bu atma, vurma durumları tamamen normal bir durum ve çocuğun gelişiminin bir parçası olarak kabul etmek lazım. Hem çocuğun gelişiminde doğal olarak beklenebilecek bir davranıştan çocuğu sorumlu tutup yetişkin gibi mantıklı bir davranış beklemek adil bir düşünce değil. Önlemeye çalışmak nafile. Bunun yerine alternatiflere yönlendirmek gerekiyor.
Biz yetişkinler genelde bir davranışın arkasında mantıklı bir açıklama arayışı içersindeyiz. Aslında küçük bir çocuk mantığıyla değil içgüdüleriyle hareket eder. Yani gelişiminin bir parçası belki bu atma olayı. Bu gerçeği teorik olarak kabul etsek de pratik olarak günlük hayatta uygulamak epeyce zorluyor bizi.
Çocukların bir şeyleri neden atmak isteyebileceklerine dair net bir şey yok. Panik atak şeklinde tarif edebileceğimiz tantrum krizlerinin bir uzantısı olabilir. Yani çocukların geçici cinnet geçirme halleri ki 2 yaş krizi diye de biliyoruz.
İlgi çekmek de olabilir bir nedeni. Bu bizim gibi ikiz çocuklarda daha net görülebilen bir durum. Biriyle ilgilenince diğeri dikkat çekici bir durum yaratmaya çalışıyor. Bir şey atmanın sinr bozucu olduğunu biliyor ve hemen uygulamaya koyuyor. İlginin üzerinde olma ihtiyacı tüm yaştaki insanlarda olduğu gibi onlarda da fazlasıyla mevcut.
Sırf merak ettiklerinden de böyle atma davranışı içerisinde olabiliyorlarmış. Bir şey atınca sonucunda neler olabilir diye merak edebiliyorlar. Bunu biz Can'da gözlemliyoruz. Televizyona atarsam acaba açılır mı? Ya da rafa atarsam üzerindekini düşürebilir miyim? Etki-tepki meselesi yani. Bir şeyi atmak ayrıca zevkli bir şey. Çoğumuz kafamızda bir hedef belirleyip onu vurma denemeleri yapmadık mı? Şu yaşımızda dahi zevkli bir oyun değil mi? Onlarda çok zevk alıyorlar muhakkak ama hangi davranışın ne kadar tehlikeli olabileceğinin farkında değiller sadece.
İnternetteki insanların çözümleri kızmak ve cezalandırmak yerine güzelce anlatmak ve ikna etme yönünde. Bu bizim ikizlerde şu ana kadar pek sökmeyen bir yöntem. Can'ın atma krizi tuttuğunda odasına gidip 2 dakika oturmasını istiyoruz. Biraz sakinleşmiş halde geri dönüyor ama atma ve vurma huylarından tamamen vazgeçmiyor.
Şimdilik yaralanmadıkları ve birisine zarar vermemelerini dilemekten başka bir şey yok.
