Akşam 7'de başlayan maçları çocuklarla beraber izledik. Olabildiğince onlara oyunun kurallarını ve amacını anlatmaya çalıştım. Yaşları gereği çok fazla ne olup bittiğinin farkında değiller fakat yine de büyük ilgi gösterdiler.
Çocukların futbol karşılaşmasında en ilgilerini çeken futbolculardan çok hakemler oldu. Hakemim futbolcuların oyunu kuralına göre oynattığını anlattım. Kural bozulduğunda hakem düdük çalar. Oyun durur. Hakem bir tarafa ceza verir. Bazen sarı kartla uyarır. Kuralları sürekli bozanlar da kırmızı kartla oyun dışı kalır. Kenar da oturur ve oyun oynayamazlar.
Bizim evinde kuralları var. Birbirine vurmak, bir şey atmak, duvarları çizmek vs. yasak. Bizimkiler bu durumu futbola benzettiler. Baba hakem. Kural dışı bir durumda düdük çalıyorum. Hata yapanı yanıma çağırıyorum ve gözlerine bakarak bir daha yapmamasını söylüyorum. Tekrarlanırsa bir oyuncakla oynama ya da içeride bekleme cezası alıyorlar. Her zaman başarılı olmasa da futbol metaforlu bir eğitim oluyor.
Ada hakemi konumu gereği o kadar benimsedi ki ben büyüyünce hakem olacağım dedi. Zamanında futbol hakemliği yapmış ve hala aktif olarak hakemlikle ilgilenen bir arkadaşım hakemliğin çok özel bir uğraş olduğunu ve hakemin bazen polis amirine bile talimat verebileceğini anlatmıştı. Çoğu hakem normal işlerini yaparken hakemliği de bir taraftan sürdürebiliyormuş. Kimbilir bu tutkuları bir gün gerçek olur.
Bir daha ki dünya kupası 2018 yılında Rusya'da yapılacak ve bizimkiler 7 yaşında ilkokula başlama yaşında olacaklar. O zaman daha da ilgi göstereceklerini umuyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder